பாறை நடுவே நான்

எத்தனை மின்னல்

எத்தனையெத்தனை இடி

இதற்கிடையில் மரணிக்கும் வலியோடு

பிரசவித்ததென்னை இந்த மேகம்.

தூய்மை குறையாது

சிப்பிக்குள் விழ வேண்டினேன்;

திசையில்லா நதியாய்

தேசந்தோறுந் திரிய வேண்டினேன்;

அலைக் கடலில்

ஆனந்தமாய் ஐக்கியாக வேண்டினேன்;

இன்னு மின்னும்

என்னன்னவோ ஏராளமாய் கனவுகள்;

எதுவும் நடக்கவில்லை.

காற்று சதி செய்தது;

கடும்பாறை நடுவே

கொண்டுச் சேர்த்தது.

வெளியேற நினைத்தேன்;

விடவில்லை யிந்த விதி

கரையேற நினைத்தேன்;

காலம் செய்தது சதி.

செய்வதறியாது

கலங்கி நின்றேன்;

வெண்தாமரை

வேரூன்றியது ஆழத்தில்.

ஆனந்தப்பட்டேன்;

பூவாகயென்னை வெளிக்காட்டினேன்.

உலகமென்னை

இரசித்துக் கொண்டாடுமென நினைத்தேன்;

அதுவும் நடந்தது.

ஆனால்,

முடிவினில் அடியோ டென்னை

பறித்துக் கொண்டது.

இருந்தும்,

அடுத்தப் பூவை நீட்டினேன்;

அதையும் பறித்துக் கொண்டது.

மீண்டுமீண்டும் நீட்டினேன்;

மீண்டுமீண்டும் பறித்துக் கொண்டது.

இனியும் ஈன்றுக் கொடுக்க

என்னிடம் எதுவுமில்லாமல் மலடானேன்;

கொடுத்தாலும் இரசிக்கிற பாவனையில்

பறிக்கவே காத்திருந்தது உலகம்.

மறுபடியும் கலங்கினேன்;

அழுக்கானேன்; அசுத்தமானேன்.

துர்நாற்றம் வீசியது;

என்மீதெனக்கே வெறுப்பானது.

மாண்டுப் போகவும் மனமில்லாது

மீட்டெடுக்க எதிர்நோக்கி காத்திருந்தேன்.

சூரியனதன் உதவிக்கரங்களை நீட்டியது;

தன்னோடு அணைத்துக் கொண்டது;

மேகத்திடம் மீண்டும் சேர்த்தது.

அதே மின்னல்,

அதே இடி,

இதற்கிடையில்

மீண்டும் பிறந்தேன்.

மீண்டும்

அதே கனவுகள்.

மீண்டும்

அதே காற்றின் சதி.

இப்போது

வேறொருப் பாறை.

மீண்டும்

கலங்கி நிற்கிறேன்.